Visserijsprokkels Ronald Nannings

In mijn laatste sprokkel refereerde ik nog aan de koppelwedstrijd met Sjaak Laan. In die laatste koppelwedstrijd wisten we op een matige stek ons toch nog in de prijzen te vissen. We dachten dat dit onze laatste koppelwedstrijd wel zou zijn waar we in 2022 aan deel zouden nemen. Niets was minder waar; Fokke Visser had nog een verrassing in petto en organiseerde een koppelwedstrijd aan het Noordkollands Kanaal. We waren er dan ook als de kippen bij om ons op te geven, omdat het aantal koppels wat mee kon vissen beperkt was.

Als je alles in je eentje moet organiseren moet het wel beheersbaar zijn, vandaar een beperking in deelnemers en dat kan ik zeker begrijpen.  Wij hadden de taken zoals altijd weer netjes verdeeld. Sjaak zou gaan vissen met de vaste hengel en ik met de feeder. Dit doen we al het hele jaar zo en dat gaat volgens mij best wel aardig. We besloten weer ons uiterste best te gaan doen om in de prijzen te vallen. De loting zat ons weer aardig tegen, want we mochten midden in het parcours plaats gaan nemen.

Normaal gezien was het niet een stek, waarop je even een wedstrijd kunt winnen. Sjaak ging wat korter vissen, omdat de wind, later die dag, zo nu en dan flink zou kunnen gaan “doorhalen”. Ik besloot een paar meter uit de overkant te blijven met de feeder. Oftewel netjes gaan vissen en alles proberen te verzilveren. Sjaak schoot meteen uit de startblokken door direct een flinke brasem te vangen. Enige tijd later gevolgd door 2 kleinere exemplaren. Ik mocht verder gaan turen naar een roerloze top.

Eindelijk kreeg ik na twee uur wat leven in de brouwerij. Ik had nog een korfje korter gebracht en daarmee ving ik helaas alleen maar baars. De eerste echte aanbeet kon ik meteen verzilveren met een mooie bliek als resultaat. Ik gooide opnieuw in en de top liep wederom mooi rond met een tweede bliek als resultaat. Ik ging er eens goed voor zitten. Helaas was de pret van korte duur, want een snel langsvarende zandschuit gooide alles weer om.

Sjaak en ik waren één en al chagrijn, de schipper had ook wel minder gas kunnen geven, met het oog op de hoge brandstofprijzen. Kennelijk voer het schip op een andere brandstof die misschien wel helemaal niets kost. Kortom, Jan met de Pet is weer de klos. Na een uur kwamen de beetjes weer wat terug, maar wat was de visserij taai. We vingen nog een aantal mooie blieken en dachten dat we net te kort zouden komen voor een prijs. We hadden echter wel aantallen gevangen met de stok en dat zou misschien de doorslag gaan geven.

De teller bleef bij de weging staan op ruim 7 kilo en daar werden we mooi derde mee in het vak. Al met al een mooie afsluiter van het koppelseizoen. We hadden sowieso in koppelverband een ijzersterk jaar, als je bijna 90% van alle geviste de koppelwedstrijden in de prijzen vist, dan doe je het als koppel goed. Andere koppels stoppen op het hoogtepunt.

Een week later hadden we de Sinterklaaswedstrijd in Medemblik. Een jaarlijks terugkerende traditie die voorheen altijd garant stond voor een mooi netje voorn. Dit jaar is de aalscholver er weer vroeg bij, er was op een enkel exemplaar na, geen voorn meer te vangen. Ik lootte weer eens een stek in het midden van de sector. In het begin zat ik steeds vast en kwam er een hele onderlijn met plug boven water. De keren erna ving ik nog wat kunstaas zoals spinners en lepels. Kennelijk had een kunstaasvisser zijn hele viskist het kanaal in gegooid.

Met de visserij was het niet veel, ik ving 1 baars, de rest ving er in dezelfde tijd 10 stuks. Met nog geen 1,5 meter water werd ik ook niet vrolijk. Al met al alles geprobeerd, maar kwam steeds vast te zitten en dus niets lukte. Het eindsignaal klonk. En vlak na de weging vonden een aantal collega vissers vonden het kennelijk erg geestig dat ik weinig had gevangen. Het overkomt iedereen wel eens dat je weinig vangt en dat dingen niet lukken. Ik baalde er van en had ook weinig behoefte om de prijsuitreiking af te gaan wachten.

De week erna mocht ik op uitnodiging mee vissen bij vereniging de Liefhebbers. Een club die wel eens wedstrijdjes organiseert. Dit keer was het een erg sterk deelnemersveld, met een oud wereldkampioen en o.a. topper Willem v.d. Helm.  Het was flink koud, dus ik besloot het maar schraal en voorzichtig aan te pakken. De loting werkte niet mee, want ik mocht plaats nemen stijf in het midden. Ik viste op mijn eigen wijze en kennelijk was dat de juiste manier, want de vis werkte dit keer mee.

Helaas sloeg het noodlot toe, toen de in-bus van mijn Decathlon schepnet steel los liet en mijn schepnet in de diepte weg zonk zat ik meteen zonder schepnetsteel. Gelukkig had Simon v.d. Kolk nog een steel over. Hij had er kennelijk wat opgesmeerd want na het gebruik er van brak er onder water een ware vreetorgie uit. De dobber ging dan ook regelmatig onder en ik ving in dat laatste uurtje een paar mooie dikke vissen. Mijn verbazing was nog groter toen bleek dat ik het hoogste gewicht had. Kortom, met vissen weet je het maar nooit. Zo verlies je en zo win je weer. Ik wens een ieder fijne kerstdagen toe.    

Tot hoorns of aan de waterkant.

Ronald Nannings.